nog meer ggz herinneringen

Nu even weer GGZ herinneringen met jullie delen. Te beginnen met mijn kennismaking met de GGZ.   Terug in de tijd.  April 1986 overleed mijn vader.  Ik woon inmiddels op mezelf.  Alleen in een flatje in de Bargeres. Het ging steeds slechter met me. Nog aan het werk.  Daarnaast een relatie wat niet goed ging.  Soms kon ik alles en andere momenten weer niks en dat botste. Door mijn eigen gedrag kwam er een einde aan die relatie. Gelukkig wel.

Hulp zoeken en ik kwam via de huisarts terecht bij het CAD.  Consultatieburo voor alcohol en drugs.  Te veel bier in mijn leven en nog veel meer te veel. Het ging nog slechter. Op een dag een stortvloed van woorden richting de hulpverleenster. Ze kon niet anders dan een psychiater bellen. Conclusie: een psychose. Ik was een gevaar en een gedwongen opname volgde.

Een standaardprocedure. September 1987 en ik word met de ambulance afgevoerd naar Licht en Kracht in Assen. Gedwongen en zonder mopperen van mijn kant.  Je kwam toen binnen op de isoleerafdeling. Je moest in bad en dan de isoleer in. Dat duurde bij mij maar een paar dagen.  De gekte doofde door die isoleerdagen uit en ik was weer normaal : -.  De tweede dag van de opname medicijnen in depotvorm.  Een spuit in je bil met medicijnen. Het bloed neemt tijdens zijn rondje door het lichaam een beetje medicatie mee en zo verder. Platspuiten.

Of het daarna beter ging ?  Nee.  Dagbesteding voor kwetsbare mensen zoals we die nu kennen was er niet. Geen plekje waar je naar toe kon. Ook beschermd wonen moest nog uitgevonden worden.

Crisisjaren. Tussen september 1987 en februari 1991  7 opnames in 4 jaar tijd. De kortste duurde 3 weken en de langste 14 maanden. Door de voordeur met ontslag en door de achterdeur (het isoleerblok) weer naar binnen. Een paar keer gedwongen en vaker vrijwillig.  Andere tijden. Ik kan me nu moeilijk verplaatsen in de Henk van toen. Gelukkig ligt het achter me.

Ik ging van het CAD naar de RIAGG. En er kwamen plekjes in de samenleving waar je naar toe kon. Gelukkig wel en mijn redding.

Vooruit in de tijd. Na die crisisjaren nog een aantal keren opgenomen geweest. In de jaren 00 van deze eeuw voor het laatst.  De strijd van met of zonder medicatie. Je staat bij de psychiater al met 2-0 achter.  Als je zonder medicatie wil ziet men dat als een gebrek aan ziekte-inzicht.  Het hoort volgens de psychiater ook bij de diagnose.  Medicijnen moet en zonder kan niet !  En daar is niets tegen in te brengen.

 

Stoppen met de GGZ en beginnen met schrijven. Op eigen kracht en het lukt. Ook stoppen met werken en stoppen met alcohol en stoppen met muziek.

Mijn laatste GGZ ervaringen waren begin dit jaar. Mijn brein slaat weer op hol en af en toe zijn mijn gedachten niet normaal meer.  Weer het idee dat ik zonder dat pilletje kan.  Jarenlang wordt je brein een beetje verdoofd en dan niet meer. Dan gaat het denk ik bij iedereen mis.   Nu besloten nooit meer te stoppen. Ik kan dat niet meer aan.

 

Ik ben er nog en dat is al heel wat.  Vele mensen tegengekomen tijdens al die jaren en velen hebben het niet overleefd.  Vele verhalen gehoord en weten dat er meer is dan en dat niet alles is wat het lijkt.   Het was natuurlijk  niet altijd kommer en kwel. Gelukkig niet !  Met een lach en toch vaker een traan denk ik aan die jaren terug.