De Kist

De eindbestemming van ons allemaal. Op een dag komen we in een kist te liggen. Dan moeten onze dierbaren afscheid van ons nemen.  Voor een ieder van ons de eindbestemming.  Rijk of arm. Het maakt niet uit. Op een dag zijn we niet meer dan een herinnering.

Mijn ervaringen met het einde begint in de jaren 60. Als jochie buiten aan het spelen. Opa is aan het werk in de tuin en zakt in elkaar.  Ik ga naar binnen en vertel dat opa is gaan slapen. Ik heb het van horen zeggen en ik kan het mezelf niet meer herinneren. Ik hoor later hoe het met zijn lichaam is gegaan. Ontbinding en stank en hij wordt met spoed begraven.

De dood in een kinderleven en meer dan gaan slapen was het voor mij niet. En nog steeds zie ik het als gaan slapen.  Of er ook een weer wakker worden bij hoort : -)  Twijfel en vaak denk ik van wel.

Later in de jaren 60 overlijdt er een buurvrouw en ik mag haar zien. Men vindt dat ik daar oud genoeg voor ben. Het moment kan ik me nog herinneren en meer dan een slapend lichaam was het voor mij niet.

De dood van mijn ouders kan ik me ook nog herinneren. Mijn vader die zieker en zieker werd. Tot de dood erop volgde. Tot het einde toe gevolgd en zijn laatste nacht van dichtbij meegemaakt. Indrukwekkend en ik zal het nooit vergeten.

Mijn moeder die 10 jaar later op haar verjaardag in het ziekenhuis komt. Een infectie en het slaat op haar brein.  Niet meer op aarde en toch nog een beetje. Samen met mijn lief afscheid nemen en blij dat ze haar nog heeft gekend en andersom.

Met 7 kinderen en eentje is al gaan hemelen. Dus nog 2 broers en 3 zussen in leven.  We zien wel.

Mijn eigen kist en mijn eigen dood. Ik ben er soms te veel mee bezig. Dan denk ik geen 65 te worden. We zien wel wanneer het zover is.  Van het concert des levens heeft niemand het programma of alleen God weet alles.

Gelovig zijn en dan hoeft de dood niet het einde te zijn. Het zien zoals ik het als kind zag en meer wil ik ook niet.  Gaan slapen en niet weten of en waar je wakker zult worden.

De levenden gaan verder en dan blijf je bij sommigen voortleven. Anderen gaan verder en dan besta je niet meer.  Het digitale gedoe vind ik wel handig. Digitaal nog even voortleven.  Facebook denk ik dan even aan.  Af en toe feliciteer ik dan iemand die al is gaan hemelen.  Sommigen regelen het en dan zijn ze ook van facebook verdwenen.  Als sneeuw voor de zon.

Zelf mogen ze mijn facebook en mijn blog nog even laten staan. Digitaal voortleven lijkt me wel leuk.    

Sterven en het hoort bij het leven. Hoe en wanneer weet ik niet.  We hebben nu ook zoiets als euthanasie.  Ondragelijk lijden hoeft niet meer.  Ga ik dat doen ? Ik wil het eigenlijk gewoon aan de natuur overlaten. We zien wel.

Van het concert des levens heeft alleen God het programma. Of zelfs God weet niet hoe het zal gaan ??