alleen is maar alleen

Even terug naar de midden jaren 80 van de vorige eeuw. Mijn vader kwam te overlijden. Ik kom terecht in een flatje in de Bargeres. Alleen en nooit geleerd hoe ik het alleen moet doen.  Kameraden had ik niet meer. 1tje die alleen maar kwam om bier te drinken. Door het overlijden van mijn vader niemand meer om het voor te doen of voor te laten.

Hulp zoeken en ook dat hielp niet echt. Telkens weer vastlopen en mijn conclusie dat ik het niet alleen kon.  Opname na opname en ik besluit om te kiezen voor een langere opname.  Ik noem het nu ook weleens mijn zombiejaren….  Na een aantal jaren durf ik en kan ik het weer alleen aan. Met veel vallen en opstaan lukt het.

Nu in 2025 ziet mijn leven er anders uit dan toen. Al jaren getrouwd en alleen hoef ik het allang niet meer te doen. Soms nog balen van het feit dat er lang geleden niemand voor me was.  Dat alleen is maar alleen klopt.  Geen mens kan het alleen.

Hoe ik nu nog steeds graag alleen ben. Houden van alleen zijn. Door schade en schande wijs geworden. Of het is iets anders.  Soms nog steeds een steuntje in de rug nodig hebben en weten dat.

De deskundige hulpverlening die er voor je kan zijn als je het niet alleen kunt. Jaren geleden afscheid genomen van die deskundige hulpverlening. Op eigen kracht werkt voor mij het beste.

Samen en nooit alleen. De mens is een sociaal wezen en zal het nooit alleen kunnen. Elkaar nodig hebben.  Soms mis ik dat.  Echte vrienden die. Ik heb ze na de jaren 80 wel gehad. Mensen die en zonder had ik het niet gered.  Of ik ze nog heb. Echte vrienden die.  Geen idee en toch mis ik het soms of is het vaak.

Daniel Lohues. Een Drentse liedjeszinger en schrijver die het graag alleen doet. Vele platen met de titel allenig. Hij heeft geleerd om het alleen te kunnen. Soms ben ik jaloers op hem.

Alleen is maar alleen en ik kan het niet alleen. Mijn leven en mijn ervaringen. Niemand die er voor je is. Ik ken het en ik weet hoe zwaar het leven dan kan zijn.

Altijd klaar staan voor de ander. Ook dat ben ik niet.  Wel altijd respect en begrip voor de mens die door iedereen wordt afgewezen en die als niet normaal wordt gezien.

Hoe ik zelf altijd normaal wilde zijn en het niet ben. Ook een deel van mijn leven. Fan zijn van Normaal. Omdat ik normaal wilde zijn of.  Of kan natuurlijk ook. Ook de popgroep Normaal was vaak verre van normaal : -)

De moraal van dit verhaal. Niemand kan het alleen en iedereen is vrienden nodig. Vrienden die verder kijken dan hun neus lang is. Als ik in de jaren 80 een paar echte vrienden had gehad.  Dan was het anders gegaan. Ach ja. Achteraf weet je precies wat er fout is gegaan en wat beter had gekund.

Blij met mijn lief en toch mis ik het.  Echte vrienden en alleen is maar alleen.  Op eigen kracht valt soms ook tegen……