38 jaar GGZ ervaring

In 1987 mijn eerste opname. Ik kom terecht in een vreemde wereld. Ik wil er zo snel mogelijk weg en weer naar de echte wereld. Het ging niet goed met me en.  Na 4 weken mag ik het weer in de echte wereld proberen. Het gaat weer mis en terug naar de GGZ. 27 jaren jong en het niet zelf kunnen.

7 opnames in 4 jaar tijd. Meer binnen de GGZ dan er buiten.  Crisistijden. Je ontmoet natuurlijk vele anderen die net als jij in crisistijd zitten. Samen in crisis en samen in behandeling en dat schept een band. Dan hou je daarna een beetje contact.

GGZ mensen en dan is niets zoals het lijkt. Onbegrepen gedrag en de samenleving heeft een mening. Vaak gebaseerd op wat men ziet en geen oog voor de binnenkant.  Zelf al snel geleerd dat er meer is dan.  Veel meer en hoe belangrijk begrip is.  Wat verward lijkt heeft een heel verhaal. Als je die verhalen kent oordeel je niet meer.

Later de dagbesteding GGZ. Hetzelfde verhaal en oog voor de bijzondere mensen. Die door de gewone mensen worden afgewezen. Mensen met een verhaal en soms raar gedrag. En wat is raar gedrag ? Geduld is een schoone zaak en dan zie je de andere kant.

De beginjaren van de inloop en opname was heel gewoon. Niet alleen voor mij maar ook voor vele anderen. De inloop had een GGZ sfeertje. Dat was voor sommigen de reden om het te mijden. Voor anderen juist de reden om het te bezoeken.

Na de jaren 80 en begin jaren 90 nog een paar keer opgenomen geweest. Samen op de gesloten afdeling en ook samen roken. Het mocht nog en vele bijzondere mensen ontmoet. Alweer niets is wat het lijkt.  Verder gaan en ik weet me ook buiten de GGZ redelijk staande te houden. Buiten en wel steeds de inloop en wel steeds bijzonder zijn.

In de jaren 00 van deze eeuw mijn laatste opnames. Het was nodig of was het heimwee naar. Het kan allebei of alleen het laatste. Mensen veranderen en ook de GGZ verandert mee. Andere mensen die je tegenkomt en ander gedrag.

Hoe ik hield en nog steeds hou van onbegrepen gedrag. Soms zelf ook nog last van onbegrepen gedrag en dan de verhalen die erbij horen. Verhalen die pijn kunnen doen maar die ook leuk kunnen zijn.

Nu inmiddels 2025 en af en toe denk ik terug aan al die jaren GGZ en al die bijzondere mensen die ik ben tegengekomen. Velen zijn er niet meer en ze konden hun eigen bijzonderheid niet meer aan. Ook mensen die net als ik de gekte hebben overleefd. Ze redden zich en het gaat beter.

Het GGZ karakter van de inloop is niet meer. Dat merkte iemand met GGZ gedrag op. Soms vind ik dat ook. Soms vind ik dat jammer. Er moet ruimte blijven voor bijzonderheid en bijzonder gedrag. Het zijn de mensen die het nodig hebben en die niet zonder zoiets als de inloop kunnen. Gelukkig zijn er nu meer plekjes waar ze terecht kunnen.

Zelf heb ik af en toe nog last van wat ik GGZ gedrag noem. Het wordt niet altijd begrepen en dat boeit me verder niet.  38 jaar GGZ ervaring gaat je ook niet in de koude kleren zitten.