10-10-2025

 @Marco Peters

Hoe zou het zijn om er niet meer te zijn?

Hoe zou het voelen om niets te voelen?

Zal de rust voelbaar zijn?

Want DAT lijkt mij hemels fijn

Op 10 oktober 2020 kwam er een einde aan het leven van Marco. Vandaag precies 5 jaar geleden. Psychisch ondragelijk lijden en euthanasie zag hij als een gemoedelijke en zachte dood.  Ik volgde zijn strijd voor euthanasie en gemakkelijk was het niet.  Het is hard werken om op een zachte en gemoedelijke maner te mogen sterven.

Jaren lang was hij ermee bezig en vele tegenslagen. Al die jaren kwam hij af en toe in de Inloop. Hij deed mee aan de tweemaandelijkse bowlingmiddagen die ik organiseerde. Af en toe weer een berichtje van hem. Wanneer is het bowlen ? Hij genoot ervan.

Ook was hij fan van mijn schrijfsels en dan ook af en toe een mailtje met het verzoek om hem de blogs toe te zenden. Hij bewaarde ze en zette ze op zijn externe harde schijf. Zijn nalatenschap zoals hij dat zelf zag.

Ondragelijk lijden en je weet pas wat het is als je het ziet. Een paar keer zijn echte lijden gezien en toen snapte ik pas zijn wens voor helemaal niets.  Als helemaal niets zag hij het zelf niet.  Verlost van het mens zijn en dan iets anders.

Psychiatrie en psychisch ondragelijk lijden. Hoe voorzichtig men dan is met zoiets als euthanasie. Zolang er leven is kan er hoop zijn.  Euthanasie is dan bijna onbespreekbaar. Soms ziet men het als onderdeel van het ziektebeeld en dan ?

Het leven zien als iets dat je lief moet hebben. Dan is vrijwillig stoppen met leven ook mogelijk. Lichamelijk ondragelijk lijden met geen zicht op verbetering. Dan komt euthanasie vaak voor. Bij psychisch lijden zie je het wat minder.   Zelfmoord komt wel voor en dan is het ook afgelopen.

Het inloophuis zien als een plekje voor mensen met een ondersteuningsvraag bij psychische problemen.  Dan hoort lijden er jammer genoeg bij.  Gezelligheid is soms troef in de inloop maar ook de andere kant komt voor.  Het hoort bij het leven.

Net als afscheid nemen van mensen door sterven.  Van een aantal bezoekers hebben we afscheid moeten nemen. Lichamelijk ziek met de dood tot gevolg.

Psychisch lijden en dan de dood als verlossing zien. Nu een paar keer meegemaakt in die dertig jaar inloop. Marco was er 1 van. In de begintijd ook een paar keer maar dan anders. 

Vorig jaar kwam er nog een einde aan het leven van Cora. Ook euthanasie en ze had echt alles geprobeerd  voor anders. Later horen hoe blij ze was dat ze mocht sterven.  De dood als verlossing.

Zelf weet ik ook een beetje wat psychisch lijden is. Gelukkig maar een beetje. Gezien hoe zwaar echt psychisch lijden kan zijn en is en dat is geen feestje.

Af en toe kom ik in de inloop en het is weer gezellig en weer feest.  Vaak geen zin om er aan mee te doen. Ik ben dan te veel bezig met de andere kant van het leven.

Ik kan het dan niet laten om even terug te denken aan al het lijden wat ik er heb gezien. En hoe belangrijk het inloophuis ook voor hen was. Meer dan feest en meer dan gezelligheid.

Ik zal me dan ook altijd blijven inzetten voor iets meer dan feest en iets meer dan gezelligheid. Denkend aan het lijden !!   Zonder verdriet geen feest.  Zonder tranen geen vreugde.  En dan even terugdenken aan al die mensen voor wie het leven alleen maar verdriet en tranen was.

Blij dat zoiets als euthanasie voor mensen die psychisch ondragelijk lijden steeds normaler is geworden….. En dat het kan !