Met een lach en een traan

 Vorige week weer filosofiecafé. Een filosoof die weet wat psychotisch zijn is doet zijn verhaal. In 1987 kwam hij met een psychose terecht op een observatieafdeling van de GGZ.  Jaren later gaat hij de aantekeningen die men toen gemaakt had inzien.. Observatie en wat de buitenstaander dan ziet. Niet wetende waarom je zoiets doet. Hoe hij zijn psychose nu een mooie droom noemde. Met open ogen dromen en dan verder wakker zijn. Zo heb ik het zelf ook weleens beleeft. Als een mooie droom. En dan niet meer weten wat de droom is en wat echt.

Verder kon hij er ook niet negatief over zijn. Hij vertelt het verhaal wel vaker. De mensen die zijn verhaal horen willen dan ook wel een keer psychotisch zijn. Ook was het voor hem eenmalig en verder niet zoveel aan de hand.

Zelf had ik mijn eerste opname ook in 1987. Gedwongen en het was meer dan alleen maar psychotisch zijn. Ook een gesloten observatieafdeling. Ook medicatie en dat had veel invloed op mijn mens zijn en wat ik liet zien. Zelf nooit mijn dossier van die tijd ingezien. Net weten of het er nog is.  Voor mij was het leven beslist geen feestje. Integendeel. Een diep dal en weinig hulp ervaren. Ik moest het zelf doen en dat lukte ook niet. Onderdak en niet meer moeten werd het belangrijkste. 

Een psychose en opname zien als een feestje. Ook deze eeuw een paar keer opgenomen geweest en dat was een feestje. Anders dan in de jaren 80. Wel gedoe met medicatie.  Ook op een gesloten afdeling en cliënten onder elkaar kunnen veel plezier hebben.

Al die jaren in de psychiatrie en ook dagbesteding en inloop. Vele mensen ontmoet die weten wat psychotisch zijn is. Ook anderen die het zwaar hadden of hebben gehad. Dan is ggz niet echt een feestje meer.  Mensen die er niet meer zijn en het niet meer aankonden. Ook die kende ik. Dan wil je niet psychotisch zijn.  Een mooie droom kan het zijn maar ook een lange nachtmerrie. En dan de bijwerkingen van de medicatie. Die mag ik niet vergeten te noemen. Bijwerkingen die door een ander niet als bijwerkingen worden gezien en alweer misverstanden.

Verward zijn en dan even niet meer weten wat je doet. Ik zat laatst te kijken naar het tv-programma verward. Iemand die onder invloed van drugs andere mensen iets ergs aandoet Ook een psychose. Zien dat men wel wil helpen maar niet kan. De rechten van de verwarde medemens. Hoe verward zijn dan even niet leuk meer is. En dan de oordelen en vooroordelen die er bij horen. Dan begrijp ik heel goed dat als mensen horen dat ik de diagnose schizofrenie heb anders tegen me gaan doen. Sommigen vinden mij dan soms ook eng.

Weten dat ik in sommige opzichten geluk heb gehad. Dat ik tot op zekere hoogte gewoon normaal kan functioneren. Dat de medicijnen gewoon goed hun werk doen. Ook dat is niet vanzelfsprekend. Voor mij waren sommige psychoses gewoon een ‘mooie’ droom en gelukkig geen nachtmerries. Ook heb ik nog nooit iemand anders kwaad gedaan. Of dat geluk is ?  Soms denk ik van wel. Of het is gewoon mijn mens zijn. Dat kan ook.

Met een lach en een traan terugdenken aan alles wat ik tijdens al die jaren heb meegemaakt.